Si Tuwaang at ang Dalaga ng Buhong na Langit

 

(Isang buod ng Epiko ng mga Bagobo- Kinuha sa internethttp://www.thephilippineliterature.com/si-tuwaang-at-ang-dalaga-ng-buhong-na[1]langit/)

Sa Kaharian ng Kuaman, may isang lalaking nagngangalang Tuwaang.

Tinawag niya ang kaniyang kapatid na si Bai. Lumapit si Bai, at ito ay nagdala ng

nganga. Ang magkapatid ay ngumuya ng nganga. Sinabi ni Tuwaang na may dalang

mensahe ang hangin na pinapapunta siya sa kaharian ni Batooy, isang bayani

sapagkat may dalagang dumating sa kaharian ngunit hindi siya nakikipag - usap sa

mga kalalakihan doon, kaya pinatawag ng isa sa mga kalalakihan ang hangin para

ipatawag si Tuwaang. Hindi pumayag si Bai sa gagawing paglalakbay ni Tuwaang.

Kinakabahan si Bai sa maaaring mangyayaring masama kay Tuwaang. Pero hindi

nakinig si Tuwaang sa sinabi ni Bai. Agad-agad na naghanda si Tuwaang at isinuot

ang kanyang mga armas. Kinuha niya ang kaniyang sibat at kalasag at tinawag ang

kidlat upang dalhin siya sa lugar ng Pinanggayungan.

 Pagkarating doon ay bumisita siya sa bahay ng Binata ng Pangavukad.

Sinamahan siya ng Binatang Pangavukad sa kaniyang paglalakbay. Sila’y

nakarating sa tahanan ni Batooy. Humiga si Tuwaang sa tabi ng dalagang nagbalita

sa kaniya at kaagad na nakatulog. Bumunot ang dalaga ng isang buhok ni Tuwaang

na nakalawit. Nagsalita ang dalaga at nakilala na nila ang isa’t isa. Ang dalaga ay

ang Dalaga ng Buhong na Langit. Tumakas siya at nagtatago mula sa Binata ng

Pangumanon, isang higante na may palamuti sa ulo na abot ang mga ulap. Gusto

siyang pakasalan ng binata ngunit tinanggihan niya ang alok.

 Nagalit ang binata at sinunog ang bayan ng dalaga. Sinundan niya ang

dalaga saan man siya mapadpad at sinunog niya ang mga bayan na pinagtataguan

ng dalaga, kaya naghanap ang dalaga ng pagtataguan sa mundong ito. Pagkatapos

magkuwento ang dalaga kay Tuwaang, dumating bigla ang Binata ng Pangumanon,

balot ng apoy, at pinagpapatay niya ang mga tao sa Kaharian ni Batooy.

 Naglaban si Tuwaang at ang Binata ng Pangumanon gamit ang kanilang

mga sandata. Ngunit magkasinlakas silang dalawa, at nasira ang kanilang mga

sandata. Tinawag ng Binata ng Pangumanon ang kaniyang patung, isang mahabang

bakal. Ito’y kaniyang ibinato at pumulupot kay Tuwaang. Lumiyab ito ngunit itinaas

ni Tuwaang ang kaniyang kanang bisig at namatay ang apoy. Tinawag ni Tuwaang

ang kaniyang patung at ibinato sa binata. Lumiyab ito at namatay ang binata.

Pagkatapos ng labanan ay binuhay niya ang mga namatay na tauhan gamit ng

kaniyang laway. Dinala niya ang dalaga sa kaniyang bayan sakay ng kidlat.

 Ikinuwento ng Gungutan na nakita niya sa kaniyang panaginip na

darating si Tuwaang sa Kawkawangan. Inalok naman ni Tuwaang ang Gungutan na

sumama sa paglalakbay niya; tinanggap naman ito ng Gungutan. Tumuloy na sila

sa paglalakbay. Nakarating si Tuwaang at ang Gungutan sa kasal. Dumating ang

Binata ng Panayangan, na nakaupo sa gintong salumpuwit, ang Binata ng Liwanon,

ang Binata ng Pagsikat ng Araw, at ang Binata ng Sakadna, ang ikakasal na lalaki,

at kaniyang 100 pang tagasunod. Nakiusap ang Binata ng Sakadna na linisin ang

mga kalat sa kasal (o mga hindi imbitado/kailangang bisita) ngunit sinagot naman

siya ni Tuwaang na may pulang dahon (mga bayani) sa okasyon.

 Nagsimula ang mga unang seremonya ng kasal. Binayaran ng mga

kamag-anak ang mga savakan (mga bagay para sa babaeng ikakasal at mga

nakabalot na pagkain na inaalay ng mga kamag-anak ng lalaking ikakasal) ng

babaeng ikakasal, hanggang may naiwang dalawang hindi mabayaran. Umamin ang

Binata ng Sakadna na hindi niya kayang bayaran ang dalawang bagay, pero

tinulungan siya ni Tuwaang gamit ng paglikha ng isang sinaunang gong bilang

kapalit sa unang bagay at gintong gitara at gintong bansi (o gintong plawta) sa

pangalawang bagay. Lumabas ang Dalaga ng Monawon, ang dalagang ikakasal para

magbigay ng nganga sa lahat ng bisita. Pagkatapos niyang bigyan ang lahat ng

panauhin ng nganga, umupo siya sa tabi ni Tuwaang. Nagalit ang Binata ng

Sakadna. Hinamon ng binata si Tuwaang sa labas ng bahay. Ang Gungutan,

samantala ay nakapatay na ng mga kasama ng binata hanggang sa anim na lang

ang natira. Nakipaglaban ang dalawa sa anim na kalaban hanggang ang natira na

lamang ay si Tuwaang at ang Binata ng Sakadna.

 Binato nang napakalakas ni Tuwaang ang binata at lumubog siya sa lupa at

nakita niya ang isa sa mga tagapagbantay ng mundong ilalim. Bumalik agad sa

mundo ang binata at itinapon naman si Tuwaang sa mundong ilalim, kung saan

nakita rin ang tagapagbantay rito. Nalaman ni Tuwaang ang kahinaan ng binate at

pagkalabas niya roon, kinuha ang gintong plawta na nagtataglay ng buhay ng binata.

Dahil mas ginusto ng binata na mamatay kaysa mapabilang sa kampon ni Tuwaang,

sinira ni Tuwaang ang plawta at ang binata ay unti-unting namatay.

 Inuwi ni Tuwaang ang dalaga sa Kuaman kung saan siya ay naghari

habambuhay.