Miyerkules, Hulyo 28, 2021

“Ang Buhay ng Tao” Jose Corazon de Jesus


Inakay na munting naliwanag sa gubat

Ang hinahanap ko’y ang sariling pugad;

Ang dating pugad ko’y noon napagmalas

Nang upuan ko na ang laman ay ahas

 

 O! ganito pala itong daigdigan,

Marami ang sama kaysa kabutihan

Kung hahanapin mo ang iyong kaaway;

Huwag kang lalayo’t katabi mo lamang,

 

Ako’y parang bato na ibinalibag

Ang buong akala’y sa langit aakyat;

Nang sa himpapawid ako’y mapataas

Ay bigat ko na rin ang siyang nagbagsak.

 

Mahirap nga pala ang gawang mabuhay,

Sarili mong bigat ay paninimbigan;

Kung ika’y mabuti’y kinaiinggitan

Kung ika’y masama’y kinapopootan.

 

At gaya ng isdang Malaya sa turing

Ang langit at lupa’y nainggit sa akin;

Subalit sa isang mumo lang ng kanin,

Ako’y nabingwit na’t yaon pala’y pain

 

At sa pagkabigo’y nag-aral na akong

Mangilag sa mga patibong sa mundo;

Kahit sa pagtulog, huwag pasiguro’t

Bangungot mo’ysiyang papatay sa iyo.

 

 Ang buhay ng tao ay parang kandila,

Habang umiikli’y nanatak ang luha;

Buhat sa pagsilang hanggang sa pagtanda

Ang luksang libinga’y laging nakahanda.

 

Ang palad ay parang turumpong mabilog

Lupa’y hinuhukay sa ininug-inog;

Subalit kung hindi ka babago ng kilos

Sa hinukayan mo, doon mahuhulog.

 

Walang komento:

Mag-post ng isang Komento

Talinghaga Tungkol sa Tatlong Alipin